Αλλάζοντας τον τρόπο που ανταποκρινόμαστε στον πόνο
Ίσως βοηθάει να αναγνωρίσουμε ότι για πολλούς από εμάς, η κυρίαρχη κοινωνική τάση απέναντι στον πόνο και τη δυσκολία είναι κάτι προς αποφυγή, κάτι το οποίο αρνούμαστε ή χρειάζεται να διορθώσουμε.
Έτσι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αναγνωρίσουμε δυσάρεστα συναισθήματα σαν μέρος της προσπάθειάς μας να εξελιχθούμε προσωπικά αλλά και συλλογικά σαν κοινωνία.
Μπορεί να πιστεύουμε ότι ο στόχος είναι να ξεπεράσουμε τα "λιγότερο ενάρετα" συναισθήματα όπως ο θυμός, ο εκνευρισμός, η ανυπομονησία και η απογοήτευση.
Όμως μέρος της εσωτερικής δουλειάς που κάνουμε με τον εαυτό μας είναι ακριβώς αυτή η αναγνώριση ότι όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά, ακόμη και αυτά που μας πονούν.
Αυτή η αλλαγή στη στάση μας, είναι απελευθερωτική. Δεν σημαίνει ότι σταματάμε να δυσκολευόμαστε, αλλά αναγνωρίζουμε ότι οι δυσκολίες είναι μέρος της ζωής όσο ακριβώς και η χαρά, η αγάπη, η ευκολία, η άνεση. Η ευτυχία δεν αποκλείει τον πόνο.
Μάλιστα συχνά ανακαλύπτουμε ότι μέσα από τη μεγαλύτερη δυσκολία, πηγάζουν τεράστια αποθέματα αγάπης.